“เฮ้อ… สุดท้ายข้าก็รีบร้อนไปหน่อยจริง ๆ”
หลังจากเดินออกมาจาก ร้านขายยาจี้อาน กู่หยวนถอนหายใจเบา ๆ
ความจริงแล้ว การที่เขารีบเข้ามาในเมืองเพื่อขายรากโสมหยกทองในวันนี้ เป็นการตัดสินใจที่ค่อนข้างหุนหันพลันแล่น
แม้ว่ารากโสมพวกนี้จะยังไม่ถึงขั้นเป็นสมุนไพรเซียน แต่ก็มีอายุยืนยาวและมีมูลค่ามาก
ยิ่งไปกว่านั้น จากการแต่งกายของเขา ดูก็รู้ว่าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ซึ่งทำให้ตกเป็นเป้าหมายง่าย ๆ สำหรับพวกคนเจ้าเล่ห์
“เถ้าแก่สวี่จ้องจะเอาเปรียบข้า เพราะมันมั่นใจว่า ต่อให้ข้าเสียเปรียบไป ก็ทำอะไรไม่ได้”
“เห็นข้าเป็นแกะอ้วนให้เชือดชัด ๆ!”
“ร้านขายยาจี้อานไม่น่าเชื่อถือ… แบบนี้ข้าควรไปหาร้านขายยาอื่นดีหรือไม่?”
“ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอกว่า ร้านขายยาทั้งเมืองจะเป็นร้านมืดหมด”
กู่หยวนคิดพลางเดินไปตามถนน ทันใดนั้น เขาก็ได้กลิ่นบางอย่าง
“หืม? กลิ่นนี้มัน…?”
“น้องชาย กำลังหาที่ขายสมุนไพรอยู่รึ?”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้กู่หยวนสะดุ้งเล็กน้อย
เขาหันกลับไปมอง พบว่าคนที่พูดก็คือชายร่างใหญ่ที่ถูกเรียกว่า ‘คุณเฉิง’ เมื่อครู่!
“ข้าต้องขอขอบคุณท่านมาก ที่ช่วยข้าไว้ก่อนหน้านี้”
กู่หยวนค้อมศีรษะคารวะ
จากนั้นก็ยิ้มเจื่อน ๆ “ใช่แล้ว ข้าเป็นชาวบ้านบนภูเขา วันนี้โชคดีขุดพบรากโสมหยกทอง จึงนำมาขายเพื่อแลกเป็นข้าวสารไว้ใช้ช่วงฤดูหนาว”
“ใครจะไปคิดว่าเถ้าแก่สวี่จะกดราคาขนาดนี้ เห็นข้าเป็นคนโง่งั้นหรือ?”
“ฮ่า ๆๆ น้องชาย เจ้าไม่ต้องสุภาพหรอก”
“ข้าชื่อเฉิงกัง เป็นเพียงคนเก็บสมุนไพรธรรมดาเท่านั้น”
“ข้าเองก็ทนดูเจ้านั่นรังแกชาวบ้านไม่ได้ เจ้าสวี่มันเป็นหมอ แต่กลับชอบทำเรื่องมืด ๆ น่ารังเกียจจริง ๆ!”
“หากเจ้าอยากขายสมุนไพร ข้าแนะนำให้ไปที่ ‘หออวี่ติ้ง’ (玉鼎阁) ดู”
“ที่นั่นอาจจะเข้มงวดกว่าร้านขายยาทั่วไป และมักจะรับของจากพ่อค้าสมุนไพรโดยตรง แต่ราคายุติธรรม และไม่มีการเอาเปรียบ!”
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ พี่เฉิง!”
กู่หยวนกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ
เขามองเฉิงกังด้วยความสนใจ “ข้ามองดูท่านแล้วไม่น่าจะเป็นเพียงแค่คนเก็บสมุนไพร ท่านน่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ใช่หรือไม่?”
“การเก็บสมุนไพรเป็นวิถีทำมาหากินของข้า”
“ส่วนวรยุทธ์ เป็นหนทางที่ข้าใช้ฝึกฝนร่างกายและปกป้องชีวิต”
“สองสิ่งนี้ไม่ได้ขัดแย้งกันหรอก”
เฉิงกังหัวเราะ “น้องชายอาจยังไม่รู้ แต่ในภูเขามีทั้งสัตว์ร้าย อสูร และปีศาจ หากเข้าไปเก็บสมุนไพรโดยไม่มีวรยุทธ์ เท่ากับหาที่ตายชัด ๆ!”
“เข้าใจแล้ว…”
กู่หยวนคิดตาม และเริ่มเข้าใจมากขึ้น
“เทือกเขาหยุนเมิ่งเต็มไปด้วยสมบัติธรรมชาติ รวมถึงสมุนไพรเซียนและวัตถุหายาก”
“หากพวกคนเก็บสมุนไพรไปเจอสัตว์อสูรหรือปีศาจที่เฝ้าคุ้มกันสมุนไพร ก็คงไม่มีทางเอาชนะได้หากไม่มีพลังฝีมือ!”
ตัวอย่างที่ดีที่สุด ก็คือตะขาบอสูรที่เขาเจอเมื่อเช้านี้
หากไม่มีวรยุทธ์ การเข้าไปขุดสมุนไพรในพื้นที่เช่นนั้นก็เป็นแค่การรนหาที่ตาย
“เช่นนั้น ไม่แปลกเลยที่คนเก็บสมุนไพรส่วนใหญ่ล้วนฝึกฝนวรยุทธ์!”
หลังจากกล่าวคำอำลาเฉิงกัง
กู่หยวนเดินตรงไปยัง ‘หออวี่ติ้ง’ ตามที่อีกฝ่ายแนะนำ
หออวี่ติ้ง (玉鼎阁)
เบื้องหน้าของเขา เป็นอาคารไม้สูงห้าชั้น ดูเก่าแก่และสง่างาม
เสาอาคารทำจากไม้มู่ถัง (木樨楠) แกะสลักลวดลายเมฆและสัตว์เทพ ดูสมจริงราวกับมีชีวิต
ป้ายหน้าทางเข้า มีตัวอักษร ‘玉鼎阁’ (หออวี่ติ้ง) สลักด้วยลายเส้นแข็งแกร่งราวเหล็กกล้า
แค่เพียงมองแวบเดียว กู่หยวนก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างจากตัวอักษรเหล่านั้น
กระทั่งรู้สึกแสบร้อนในดวงตา!
“สถานที่นี้… ไม่ธรรมดาแน่!”
แม้แต่คนโง่ก็พอเดาได้ว่า ‘หออวี่ติ้ง’ ไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะมาวุ่นวายได้ง่าย ๆ!
กู่หยวน เดินเข้าไปในโถงใหญ่ โดยไม่มีใครมาห้าม
ทันทีที่เข้าไป พนักงานร้านคนหนึ่งก็เดินเข้ามาต้อนรับ
“ลูกค้าท่านนี้ ไม่ทราบว่ามีสิ่งใดให้รับใช้?”
กู่หยวน วางถุงผ้าลงบนเคาน์เตอร์
“ข้ามีรากโสมหยกทองสด ต้องการขายให้กับร้านของท่าน”
พนักงานตรวจดูของข้างใน ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
“กรุณารอสักครู่ ข้าจะไปเชิญผู้อาวุโสประจำหอมาประเมินให้”
“เช่นนั้นข้าขอรบกวนท่านแล้ว พี่ชาย”
กู่หยวนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม พลางพยักหน้าในใจ
“หออวี่ติ้งสมกับเป็นสถานที่ที่มีมาตรฐานสูงจริง ๆ”
จากที่เฉิงกังเล่าให้ฟัง หออวี่ติ้ง (玉鼎阁) มีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่มาก
พวกเขามีสาขากระจายอยู่ในรัฐใหญ่และเล็กต่าง ๆ ในเขตชายแดนใต้ทั้งหกรัฐ
มีสถานะพิเศษ และเชี่ยวชาญด้านการซื้อขายสมุนไพร รวมถึงวัตถุหายากจากภูเขา
สามารถทำการค้าได้ในระดับหกรัฐชายแดนใต้แบบนี้ แสดงว่ารากฐานของพวกเขาต้องลึกล้ำมหาศาลแน่นอน!
แค่ดูจากท่าทีของพนักงานต้อนรับก็พอเข้าใจได้
แม้แต่คนที่ทำหน้าที่รับแขกในหออวี่ติ้ง ยังสามารถระบุสมุนไพรได้
และยัง สุภาพและให้เกียรติลูกค้า
แสดงให้เห็นว่า หออวี่ติ้งไม่ใช่ร้านค้าธรรมดา แต่เป็นองค์กรที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล!
ไม่นานนัก ผู้อาวุโสหนวดเคราขาวโพลนก็มาตรวจสอบรากโสมหยกทองของกู่หยวน
หลังจากตรวจสอบแล้ว เขาประเมินราคาให้สูงถึง 3 ตำลึง 6 เชียนเงิน!
ต้นที่ใหญ่ที่สุดเพียงต้นเดียว ถูกประเมินว่ามีอายุสามสิบปี และมีมูลค่าถึง 2 ตำลึงเงินเต็ม ๆ!
ราคาที่หออวี่ติ้งให้มา สูงกว่าร้านขายยาจี้อานกว่าสิบเท่า!
“เถ้าแก่สวี่มันหน้าด้านขนาดไหนกันแน่!?”
เมื่อเทียบกับราคานี้ กู่หยวนก็อดคิดไม่ได้ว่า เถ้าแก่สวี่กดราคาจนน่าเกลียดจริง ๆ!
เมื่อได้รับข้อเสนอที่ดีจากผู้อาวุโส กู่หยวนก็ตอบตกลงทันที
“ข้าขายรากโสมพวกนี้!”
“ยินดีด้วย ลูกค้า โปรดตามสบาย ข้าจะไม่รบกวนท่านอีก”
หลังจากนั้นไม่นาน พนักงานก็นำเงินมามอบให้กับกู่หยวน
หลังจากตรวจสอบเงินเรียบร้อย กู่หยวนกำลังจะเดินจากไป
แต่ทันใดนั้น เขาก็หยุดฝีเท้าแล้วเรียกพนักงานเอาไว้
“พี่ชาย รอสักครู่”
พนักงานคนนี้หน้าตาธรรมดา แต่ดวงตามีประกายความเฉลียวฉลาด
เขาหันกลับมาแล้วถามด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ทราบว่าท่านต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมหรือไม่?”
กู่หยวน ล้วงเงินออกมา 1 เชียนเงิน แล้วยัดใส่มือของอีกฝ่าย
เมื่อเห็นพนักงานมีท่าทีระวังตัว กู่หยวนจึงอธิบายทันที
“ไม่ต้องกังวล มันไม่เกี่ยวข้องกับหออวี่ติ้งของพวกท่าน ข้าต้องการสอบถามเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”
พนักงานคีบเงินไว้เบา ๆ ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ท่านต้องการถามเรื่องอะไร เชิญว่ามาได้เลย”
“ข้าสนใจวรยุทธ์ และอยากรู้ว่าที่เมืองเป่ยเหลียงนี้ สามารถเรียนวรยุทธ์ได้ที่ใด?”
หออวี่ติ้งมีเบื้องหลังใหญ่โต
และพนักงานที่ต้อนรับแขกแต่ละวันย่อมต้องได้ยินข่าวสารมากมาย
การใช้เงินซื้อข้อมูล ย่อมเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าแน่นอน!
พนักงานดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาไม่ได้แปลกใจนัก และตอบกลับทันที
“ท่านอยากเรียนวรยุทธ์รึ? ข้าพอจะมีข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ้าง”
ในขณะเดียวกัน
ที่ร้านขายยาจี้อาน
เถ้าแก่สวี่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์
ใบหน้าของเขาดูมืดครึ้ม ขณะที่กำลังจ้องมองพนักงานร้านของตนเอง
“ว่าไงนะ!? เจ้าเด็กนั่นไปหออวี่ติ้งงั้นรึ!?”
พนักงานร้านที่มารายงานตัว ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าสบตาเถ้าแก่สวี่
เขากลืนน้ำลายก่อนตอบเสียงเบา
“ข้าขอรายงานท่าน เถ้าแก่ ข้าเห็นเขาเข้าไปในหออวี่ติ้งกับตาตัวเอง”
