“หึ! ไอ้เด็กนี่ขุดเจอรากโสมหยกทองที่มีอายุสูง ไม่แน่ว่าตรงจุดที่มันเจอ อาจจะมีมากกว่าหนึ่งต้น บางทีอาจมีเป็นสิบ เป็นร้อยต้นก็ได้!”
“ถ้าโชคดี อาจจะมีต้นที่มีอายุเกินร้อยปี! ต่อให้ไม่ใช่ มันก็ยังมีค่ามหาศาลอยู่ดี!”
เถ้าแก่สวี่พึมพำกับตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยความโลภ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความมืดมน
“ไอ้เด็กเวร ไม่รู้จักสิ่งที่ดี กล้าปฏิเสธข้า แถมยังปล่อยให้หออวี่ติ้งได้ของไปแทน น่าโมโหนัก!”
“แต่ไม่เป็นไร!”
คิดได้ดังนั้น เขาเงยหน้าขึ้นแล้วสั่งลูกน้อง
“ไปหาคนของ ‘แก๊งไผ่เขียว’ บอกให้พวกมันจับตาดูเด็กนี่”
“หากจำเป็น… ลักพาตัวมันมาให้ข้าซะ!”
“แต่จำไว้ ต้องทำอย่างเงียบ ๆ”
“รับทราบ! เถ้าแก่!”
ลูกน้องตอบรับทันที ก่อนจะรีบออกไปทำตามคำสั่ง
ณ โรงเตี๊ยมในเมืองเป่ยเหลียง
หลังจากออกจาก หออวี่ติ้ง กู่หยวนรู้สึกหิวจึงเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง
ตอนนี้เขามีเงินแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องทรมานตัวเองอีก!
เขาสั่ง อาหารสองอย่าง คือ เนื้อหนึ่งจาน ผักหนึ่งจาน พร้อมกับซาลาเปาและน้ำร้อนหนึ่งกา
กู่หยวนตักซาลาเปาขึ้นมา คีบเนื้อตุ๋นใส่ปาก
กินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่สนใจมารยาทอะไรทั้งนั้น!
หลังจากซัดซาลาเปาไปสองลูก และกินกับข้าวเกือบหมด
เขาจึงรินน้ำร้อนใส่ถ้วย จิบช้า ๆ พร้อมครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านมา
“พนักงานร้านบอกว่า มี 3 วิธีในการเรียนวรยุทธ์ในเมืองเป่ยเหลียง”
- “เข้าเรียนในสำนักฝึกยุทธ์”
- ต้องใช้เงิน อย่างน้อย 15 ตำลึงเงิน
- เรียนได้แค่พื้นฐานเท่านั้น
- ถ้าอยากเรียนวิชาขั้นสูง ต้องจ่ายเพิ่ม และขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ของศิษย์
- “หาปรมาจารย์ฝึกยุทธ์ที่ต้องการรับศิษย์”
- ต้องมีโชค
- ต้องมี ภูมิหลังสะอาด และพรสวรรค์ที่เหมาะสม
“วิธีแรกช้าเกินไป และข้าไม่มีเงินขนาดนั้น”
“ส่วนวิธีที่สอง ก็ไม่มั่นคง แถมข้ามีความลับที่ต้องปกปิด จึงไม่เหมาะกับวิธีนี้”
“เช่นนั้น… ก็เหลือเพียงวิธีที่สาม”
การเรียนวรยุทธ์ผ่านหออวี่ติ้ง
หออวี่ติ้งมีกฎของตัวเอง:
“ใครก็ตามที่ขุดพบสมุนไพรเซียน และนำมาขายให้หออวี่ติ้ง จะสามารถเป็นนักเก็บสมุนไพรภายนอกของหอ และได้รับวิชายุทธ์พื้นฐานฟรีหนึ่งบท”
“หลังจากเป็นนักเก็บสมุนไพรของหออวี่ติ้ง”
- ยิ่งมีผลงานมาก ยิ่งแลกเปลี่ยนทรัพยากรได้มากขึ้น
- วิชายุทธ์
- ทองคำ
- ยาเม็ดยาโอสถ
- แม้แต่คำชี้แนะจากยอดฝีมือในหอ
- สามารถเลื่อนขั้นจากนักเก็บสมุนไพรภายนอก
- เป็น นักเก็บสมุนไพรประจำหอ
- รับเงินเดือนประจำ
- มีโอกาสเลื่อนขั้นเป็น หัวหน้าหน่วย ผู้คุ้มกัน เถ้าแก่ หรือแม้แต่ผู้อาวุโสในหอ!
“นี่มัน… เหมือนกับการเข้าร่วมสำนักใหญ่ ๆ ทางอ้อมชัด ๆ!”
“เมื่อเข้าร่วมแล้ว เจ้าก็ต้องทำงานให้พวกมัน ได้รับผลประโยชน์ตอบแทน แต่มันก็มีความมั่นคงในระดับหนึ่ง”
กู่หยวนพึมพำในใจ
“ตราบใดที่เจ้ามีความสามารถ และทำผลงานได้ดี เจ้าก็จะได้รับการตอบแทนเป็นทรัพยากรและอำนาจ”
“ระบบนี้มีประโยชน์อย่างมหาศาลต่อหออวี่ติ้ง! ส่วนค่าใช้จ่ายที่พวกมันจ่ายออกไป ก็เป็นทรัพยากรและเคล็ดวิชายุทธ์เท่านั้น”
“โดยรวมแล้ว มันเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าทั้งสองฝ่าย!”
“คนที่อยู่เบื้องหลังหออวี่ติ้ง… ต้องเป็นบุคคลที่มีวิสัยทัศน์อันยิ่งใหญ่แน่นอน!”
แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือ มันเป็นประโยชน์ต่อข้า!”
“ข้ารู้ว่ามีรากโสมหยกทองใกล้กับรังของตะขาบอสูร!”
“หากข้าสามารถเก็บเกี่ยวมาได้สักต้น ข้าก็จะสามารถแลกมันเป็นวิชายุทธ์ และกลายเป็นนักเก็บสมุนไพรของหออวี่ติ้งได้!”
“เมื่อถึงตอนนั้น ข้าก็จะได้รับการคุ้มครองระดับหนึ่ง และสามารถเข้าถึงทรัพยากรที่หออวี่ติ้งมี!”
“ยิ่งไปกว่านั้น หากเทียบกับการเข้าเรียนในสำนักฝึกยุทธ์ หรือเป็นศิษย์ของปรมาจารย์ การเป็นนักเก็บสมุนไพรของหออวี่ติ้งดูจะอิสระกว่า!”
“ข้าไม่ต้องก้มหัวให้ใคร และสามารถฝึกฝนได้ตามต้องการ!”
“เช่นนั้น… แผนต่อไปของข้าคือ——”
“กำจัดตะขาบอสูร และเอาสมุนไพรเซียนมา!”
เมื่อคิดได้เช่นนี้ กู่หยวนก็ตัดสินใจแน่วแน่
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะเข้าร่วมหออวี่ติ้ง!”
ปัญหาสำคัญ: ตะขาบอสูร!
ตอนนี้เขาตัดสินใจได้แล้วว่า จะเข้าร่วมเป็นนักเก็บสมุนไพรของหออวี่ติ้ง
แต่สิ่งที่ขัดขวางเขาอยู่ก็คือ ตะขาบอสูรตัวนั้น!
“ตะขาบตัวนี้กลายเป็นอสูรปีศาจแล้ว มันไม่ใช่สัตว์ธรรมดาที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”
“แต่เหตุผลที่มนุษย์เหนือกว่าสัตว์ร้าย ก็เพราะมนุษย์มีปัญญา!”
“เราสามารถวางแผน ล่วงรู้ล่วงหน้า และใช้เครื่องมือเพื่อให้บรรลุเป้าหมายได้”
“มีคำกล่าวว่า ‘รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง’
“การจะรับมือกับตะขาบอสูรตัวนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ภายในวันเดียว ข้าต้องหาข้อมูลเกี่ยวกับมันให้แน่ชัดก่อน!”
“ดังนั้น… ข้าไม่จำเป็นต้องรีบ”
กู่หยวนลุกขึ้น จ่ายเงินค่าอาหาร แล้วออกจากโรงเตี๊ยม
เขาเดินไปตามถนนในเมืองเป่ยเหลียง
บรรยากาศตลาดยามบ่าย
ตอนนี้เป็นเวลา “เซินสื่อ” (15:00 – 17:00 น.)
ผู้คนบนถนนยังคงวุ่นวายกับการค้าขายของตนเอง
- มี พ่อค้าขายน้ำมัน แบกหาบ เดินร้องเรียกลูกค้า
- มี คนตัดฟืน แบกฟืนรอให้ลูกค้ามาต่อรองราคา
- มี พ่อค้าขายผลไม้เชื่อม (พุทราเสียบไม้เคลือบน้ำตาล) เด็ก ๆ วิ่งตามหลัง น้ำลายไหล พลางสูดน้ำมูก
- มี หมอเถื่อนตีกระบอกไม้ไผ่ โฆษณายาสมุนไพรของตน
เป้าหมายของกู่หยวน
แต่กู่หยวนไม่ได้มีเวลาชื่นชมบรรยากาศตลาด
เขากำลัง มองหาอะไรบางอย่าง ขณะเดินผ่านแผงลอยต่าง ๆ
“เจอแล้ว!”
ไม่นาน กู่หยวนก็หรี่ตาลง
เขาพบแผงลอยเล็ก ๆ ข้างถนน
พ่อค้าร้านนี้เป็น ‘บัณฑิต’!
- บัณฑิตคนนี้ หน้าตาดี ดูสุภาพเรียบร้อย
- แต่ชุดคลุมของเขา ซีดจางเพราะผ่านการซักมาหลายครั้ง
- บางจุดถึงกับขาดและชำรุด
- ร่างกายของเขาผอมบาง สั่นเล็กน้อยเพราะลมหนาว
สินค้าที่วางขาย
เบื้องหน้าเขา มีผ้าขาด ๆ ผืนหนึ่งปูอยู่
บนผ้ามีหนังสือเก่าหลายเล่ม กับเครื่องใช้จิปาถะ เช่น
- ตะเกียงทองแดง
- พู่กันจีน
- แท่นฝนหมึก
ถัดจากผ้า มีแผ่นไม้เก่า ๆ วางอยู่
บนแผ่นไม้นั้นมีตัวอักษรเขียนว่า
“แสวงหาหนทางเลี้ยงชีพ ยินดีแลกเปลี่ยนสินค้าเป็นข้าวสาร”
บัณฑิตหนุ่มดูเหมือนจะ เพิ่งมาตั้งแผงขายของเป็นครั้งแรก
เขายังคง เก้ ๆ กัง ๆ ไม่กล้าตะโกนเรียกลูกค้า
ดูเหมือนจะปล่อยให้โชคชะตานำพา
เมื่อเห็นกู่หยวนหยุดยืนตรงหน้าแผงลอย
บัณฑิตหนุ่มลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถาม
“คุณชาย สนใจซื้อหนังสือหรือไม่?”
กู่หยวนพยักหน้า ก่อนชี้ไปที่หนังสือเก่า ๆ บนพื้น
“ข้าขอดูหน่อยได้หรือไม่?”
ปฏิกิริยาของบัณฑิต
แววตาของบัณฑิตหนุ่มเป็นประกายขึ้นมาทันที!
เขารีบพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ “เชิญคุณชายตามสบาย!”
กู่หยวนหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา
และเขาก็สังเกตเห็นบางสิ่ง…
“ชายคนนี้เป็นคนรักหนังสือแน่นอน!”
เพราะ…
ถึงแม้หนังสือจะเก่ามาก ปกถูกขูดขีดจนเป็นรอย
แต่ภายในหนังสือกลับไม่มีรอยพับ หรือกระดาษขาดแม้แต่นิดเดียว!
“เจ้าของหนังสือเก็บรักษามันดีมาก”
นี่แสดงว่า บัณฑิตหนุ่มคนนี้มีความใส่ใจ และรักหนังสือมาก
แต่สิ่งที่ทำให้กู่หยวนประหลาดใจที่สุดคือ…
“ทันทีที่ข้าหยิบหนังสือขึ้นมา… ตัวอักษรเล็ก ๆ บรรทัดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า!”
[ได้รับค่าจังหวะเต๋า (Dao Rhyme Points) +2!]
“หืม!?”
ดวงตาของกู่หยวน ฉายแววประหลาดใจขึ้นมาในทันที!
“หนังสือเล่มนี้มีจังหวะเต๋าแฝงอยู่งั้นรึ!?”
“หมายความว่ามันเป็นของล้ำค่าหรือไม่!?”
