กู่หยวนไม่มีทางรู้เลยว่า ตงกุ้ยกับซุนเอ๋อร์กำลังวางแผนเล่นงานเขา ขณะนี้เขากำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าลึกของภูเขาหยุนเมิ่ง
หากจะพูดให้ถูกต้อง ภูเขาหยุนเมิ่งควรเรียกว่าภูเขาหยุนเมิ่งทั้งแนว
นี่คือเทือกเขาขนาดมหึมา ทอดยาวไปนับพันลี้ มีความลึกซับซ้อนเกินหยั่งถึง แผ่ขยายไปถึงดินแดนของ หกรัฐทางใต้ ได้แก่ เฟิง, ฉิน, หลิว, หยุน, เจ๋อ และเยี่ยน
บริเวณที่กู่หยวนกำลังมุ่งหน้าไปยังถือว่าเป็นเพียง แนวชายขอบของเทือกเขานี้ เท่านั้น ไม่ได้ใกล้เคียงกับศูนย์กลางของภูเขาเลย
ในหมู่บ้าน มีคำกล่าวของคนเฒ่าคนแก่ที่ว่า “ในภูเขานี้มีเซียนอาศัยอยู่ บ้างก็สามารถเรียกเมฆและขี่สายหมอก บางคนอ้างว่าเคยเห็นกับตาตัวเอง”
แต่เรื่องจริงเป็นอย่างไร ไม่มีใครรู้แน่ชัด
กู่หยวนก็ไม่สนใจว่าเรื่องพวกนี้จะจริงหรือไม่ สำหรับเขา ตำนานเกี่ยวกับเซียนเป็นสิ่งที่ห่างไกลจากชีวิตของเขาเกินไป
“ทำสิ่งที่เจ้าควรทำ ในตำแหน่งที่เจ้าอยู่!”
นี่คือหลักการที่ไม่เคยผิดพลาด
เขาเป็นเพียง ชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง เท่านั้น มีเพียงคนที่ว่างงานเท่านั้นที่จะมัวไปวิ่งตามเรื่องพวกนั้น
ตอนนี้ กู่หยวนต้องการเพียงเงินเท่านั้น!
มีเงิน เขาก็จะสามารถค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของตัวเอง!
สามารถแก้ไขปัญหาที่เผชิญอยู่!
กู่หยวนไม่เคยลืมว่า ตระกูลเฉียนในเมืองยังเป็นภัยต่อเขา
แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่นั่นยิ่งเป็นเหตุผลที่อีกฝ่ายส่ง ซุนเอ๋อร์กับตงกุ้ยมาจับตาดูเขา
นี่แสดงให้เห็นว่า เรื่องนี้ยังไม่จบ!
หากอีกฝ่ายมีเจตนาไม่ดี นั่นอาจกลายเป็นหายนะสำหรับครอบครัวของเขาทั้งหมด!
และต่อให้พวกมันอยากปล่อยเรื่องนี้ไป เขาก็ไม่มีทางยอม!
ยิ่งเข้าไปในป่า ต้นไม้ก็ยิ่งแน่นขนัดขึ้น
แม้ว่าจะเป็นต้นฤดูหนาว อากาศจะหนาวเย็น แต่ป่าเขาไม่ได้ดูรกร้าง กลับกัน มันยังคงเต็มไปด้วยชีวิตชีวา
ทั่วทุกหนแห่ง พืชพันธุ์เขียวชอุ่ม
เสียงสัตว์ป่าและนกนานาชนิดดังขึ้นเป็นระยะ ไม่ได้สร้างความรำคาญ กลับยิ่งทำให้รู้สึกผ่อนคลายและสงบ
กู่หยวนที่อยู่ท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติเช่นนี้ รู้สึกสบายใจยิ่งขึ้น สูดลมหายใจลึก ๆ กลิ่นดินชื้นผสมอากาศเย็น ทำให้เขารู้สึกสดชื่น
อาหวงเดินนำหน้า สำรวจเส้นทาง
หากมีความเคลื่อนไหวใด ๆ มันจะเตือนภัยให้เขาทันที!
ในป่านี้มีสัตว์ป่ามากมาย ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีข่าวลือบ่อยครั้งว่าปีศาจลงจากเขามาทำร้ายผู้คน กู่หยวนจึงต้องระมัดระวัง
เขาจัดวาง กับดักเชือกปอ ไว้ตามจุดที่พวกกระต่ายป่าและไก่ฟ้ามักผ่าน แล้วเลือกสถานที่ซุ่มเฝ้ารอ
เขากำลังจะเรียก อาหวง กลับมา แต่ทันใดนั้น เขากลับสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของมัน!
มันดู ตื่นเต้นเป็นพิเศษ
แม้ว่าอาหวงจะมี สติปัญญาต่ำ แต่กู่หยวนก็สามารถรับรู้ถึงอารมณ์ของมันได้จากการสื่อสารทางจิต เช่น ความกลัว ความดีใจ ความโกรธ ฯลฯ
และตอนนี้ อาหวงกำลังส่งคลื่นอารมณ์แห่งความยินดีออกมา!
เมื่อมั่นใจว่า ไม่มีอันตราย กู่หยวนก็รีบเดินไปหามัน และมาถึงบริเวณเชิงเนินเตี้ย ๆ แห่งหนึ่ง
สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างห่างไกล ต้นไม้ขึ้นบางตา
อาหวง ยืนอยู่บนก้อนหินที่ยื่นออกมา มันเห็นกู่หยวนแล้วก็ร้อง จี๊ด จี๊ด จี๊ด แล้วปีนขึ้นไปเกาะที่ต้นไม้เหี่ยวเฉาต้นหนึ่ง ก่อนจะขุดดินตรงโคนต้นอย่างเมามัน
“หืม?”
กู่หยวนเพ่งมองพืชต้นนั้น แววตาของเขาเป็นประกาย
“นี่มัน… หวางชาน (黄精) หรือ รากโสมหยกทอง!?”
“รากโสมหยกทอง” หรือที่รู้จักกันในชื่อ “เสบียงส่วนเกินของเซียน” (仙家余粮) เป็นพืชที่ใช้เป็นทั้งยาและอาหาร สามารถใช้เป็นสมุนไพรรักษาโรค หรือใช้เป็นอาหารเพื่อประทังความหิวได้
ในเมืองมีร้านขายยาที่รับซื้อพืชชนิดนี้ตลอดทั้งปี
กู่หยวนเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ทั้งจากชาตินี้และชาติที่แล้ว
“แถมที่นี่มีหวางชานขึ้นเต็มไปหมด…”
เขากวาดตามองรอบ ๆ มีต้นหวางชานกระจายอยู่ทั่วบริเวณ จากที่เขาเคยได้ยินมา การเจอพืชชนิดนี้ในป่าถือเป็นเรื่องยากมาก
ไม่เพียงแต่จะรู้สึก ตื่นเต้นและประหลาดใจ แต่กู่หยวนยังอดไม่ได้ที่จะ รู้สึกโชคดีอย่างยิ่ง!
“ยอดเยี่ยม! ด้วยรากโสมหยกทองพวกนี้ ต่อให้ข้าไม่ต้องล่าสัตว์ ก็ยังสามารถขุดมันไปขายที่เมืองแลกเป็นเงินได้!”
“นี่มันเป็นโชคดีเกินคาด!”
กู่หยวนไม่รอช้า เขารีบลงมือขุดทันที
เขาขุดขึ้นมาได้หลายต้น ล้วนเป็นรากขนาดใหญ่ ไม่ใช่ของที่เพิ่งเติบโตแน่นอน
กู่หยวนใช้มือปัดฝุ่นที่ติดอยู่กับรากโสมหยกทองออก ก่อนจะกัดเข้าไปหนึ่งคำ เนื้อนุ่มเหนียว มีรสหวานอ่อน ๆ ปนขมเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับกินยาก
“ของแบบนี้กินดิบ ๆ ไม่ค่อยง่าย แต่…!”
เพียงไม่นานหลังจากกินไปแค่ชิ้นเล็ก ๆ เขากลับรู้สึกว่าร่างกายที่อ่อนล้าเริ่มฟื้นตัวขึ้น!
“ของดีจริง ๆ!”
ดวงตาของกู่หยวนเป็นประกาย ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจ
เขาอยากรู้ว่าภูเขาลูกนี้ จะมีรากโสมหยกทองอยู่มากแค่ไหน
กู่หยวนยืนขึ้น กวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วพบว่า พื้นที่ตรงนี้แทบจะกลายเป็นถิ่นกำเนิดของรากโสมหยกทอง!
พืชชนิดนี้ขึ้นอยู่ทั่วไป ทั้งขนาดเล็ก ขนาดใหญ่ มีอยู่ทุกที่!
เขาเดินขึ้นไปบนเนินเขาเล็ก ๆ ต่อ และสิ่งที่พบก็ทำให้เขาต้องตกตะลึง!
บริเวณราบที่อยู่บนเนินเขา มีรากโสมหยกทองอยู่หลายต้น แต่พวกมันแตกต่างจากต้นอื่น ๆ อย่างชัดเจน
ใบใหญ่กว่า ลำต้นแข็งแรงกว่า
แม้แต่ ลำต้นและใบยังแฝงประกายเรืองรอง ดูมีชีวิตชีวาอย่างประหลาด
พอเปรียบเทียบกับรากโสมหยกทองธรรมดารอบ ๆ มันให้ความรู้สึกเหมือน “นกกระเรียนอยู่ท่ามกลางฝูงไก่”
“ข้าไม่รู้ว่ามันเติบโตมานานกี่ปีแล้ว!”
“หรือว่าพวกมันจะเป็นสมุนไพรเซียนในตำนาน!?”
กู่หยวนรู้สึกทั้งตกใจและไม่แน่ใจ
ในหมู่บ้าน คนเฒ่าคนแก่เคยพูดว่า “สมุนไพรที่มีอายุมากพอ จะดูดซับพลังแห่งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ รวมถึงพลังวิญญาณแห่งสวรรค์และโลก จนกลายเป็นสมุนไพรเซียน ที่มีฤทธิ์มหัศจรรย์!”
แต่สิ่งที่ทำให้กู่หยวนตกใจยิ่งกว่า ไม่ใช่รากโสมหยกทองที่ดูพิเศษพวกนี้…
แต่มันคือ “โครงกระดูก” ที่กองอยู่ข้าง ๆ พวกมัน!”
“ศพงั้นรึ…!?”
บริเวณรอบ ๆ มีซากกระดูกทั้งของมนุษย์และสัตว์ปะปนกัน
กระดูกพวกนั้นผุกร่อนและดำคล้ำอย่างประหลาด
และสิ่งที่ทำให้รู้สึกแปลกมากกว่านั้นคือ พื้นที่รอบ ๆ นี้เงียบสนิทผิดปกติ
ไม่มีเสียงนก ไม่มีเสียงแมลง ไม่มีแม้แต่เสียงสัตว์ป่า
“เดี๋ยวนะ… มีบางอย่างผิดปกติ…”
จู่ ๆ กู่หยวนก็รู้สึกไม่สบายใจ สัญชาตญาณเตือนให้ระวังตัว
โดยเฉพาะหลังจากที่เขาสังเกตเห็น “ดาบยาวขึ้นสนิม” ข้างหนึ่งในบรรดากองกระดูกเหล่านั้น
พร้อมกับกลิ่นคาวประหลาดที่โชยมาทางปลายจมูกของเขา…!
“กระดูกสีดำ… กลิ่นนี้… หรือว่า…!?”
หัวใจของเขาเต้นระรัว ความหวาดระแวงเพิ่มขึ้นทันที!
“อาหวง ไปกันเถอะ!”
กู่หยวนรู้สึกเสียวสันหลัง เขารีบเรียกอาหวงแล้วถอยหลังกลับทันที!
แต่ผิดคาด!
อาหวงไม่ขยับ มันนอนหมอบอยู่กับพื้น ตัวสั่นงันงก
มันขดตัวเป็นลูกบอลเล็ก ๆ ราวกับกลัวอะไรบางอย่างสุดขีด!
ไม่ว่าเขาจะเรียกมันอย่างไร มันก็ไม่สนใจ!
“ไอ้ขี้ขลาด เจ้าตกใจอะไรกัน!? ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงมีสำนวนว่า ขี้ขลาดเหมือนหนู!“
กู่หยวนสบถในใจ ก่อนจะ คว้ามันขึ้นมาในอ้อมแขน แล้วรีบถอยหนีออกไปทันที!
“ฟู่ดด ฟู่ดด ฟู่ดด—!”
ยังไม่ทันก้าวถอยไปไกล เสียงขูดเสียดบนพื้นก็ดังขึ้น!
มันเหมือนเสียงของบางสิ่งกำลังเลื้อยอยู่บนดิน…
กู่หยวนหันไปมอง แล้วเขาก็ต้องตกตะลึง!
สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาคือ… “ตะขาบยักษ์สีเขียวเข้ม!”
มีความยาวมากกว่าสองฉื่อ (เกือบหนึ่งเมตร)!
“ตะขาบอสูร!?”
ลำตัวของมันมีเปลือกแข็งเป็นมันวาว ราวกับโลหะถูกขัดเงา
เขี้ยวของมันแหลมคมราวกับมีดโกน มีแสงสีฟ้าเรืองรอง ดูเหมือนจะมีพิษ!
ใต้ลำตัวของมัน มีขาคู่แหลมเป็นตะขอเหล็ก แวววาวเหมือนใบมีด
แค่ขาของมันลากไปบนพื้นหิน ก็ทิ้งรอยขูดลึกเป็นทาง!
และสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ “กลุ่มควันสีเทา” ที่แผ่ออกจากร่างของมัน
ควันเหล่านั้นกัดกร่อนต้นหญ้าทันที ทำให้ใบหญ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ และส่งเสียง ฉ่า! เหมือนถูกเผา!
“สัตว์อสูรพิษ!? แถมยังมีพิษกัดกร่อน!?”
กู่หยวนเหงื่อตกทันที
เขาควรจะหนีไปทางไหนดี!?
