“ตรวจพบเจตนาโจมตี และเข้าสู่สถานะต่อสู้”
แสงสีฟ้าระยิบระยับพาดผ่านบนกระเบื้องสีเงินเทา ก่อนจะหายวับไปจากสายตาของสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ
“ว่าแต่…ฉันควรพูดอะไรดีล่ะ อิฐ? ฉันว่าน่าจะถอยเชิงยุทธศาสตร์ได้แล้วนะ ชีวิตฉันสำคัญสุด” เซียวเฉินพูดพลางมองเจ้าอิฐสีเงินเทาที่ลอยอยู่ข้างกายด้วยความกังวล
ม่านแสงสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นตรงหน้าของเซียวเฉิน
เซียวเฉินมองข้อความที่แสดงบนหน้าจอ พลางพูดด้วยเสียงสั่น
“เซียวเฉิน ผู้ปฏิบัติการแห่งกฎสวรรค์ กำลังปฏิบัติหน้าที่ทางการ Giant Bear Civilization (อารยะแห่งหมีใหญ่) ละเมิดกฎสวรรค์ ขอให้ถอนตัวออกจากดาวบลูพอยท์ทันที! ผู้ใดฝ่าฝืน จะถูกกำจัดในที่เกิดเหตุ! ผู้ใดขัดขืน จะถูกกำจัดในที่เกิดเหตุ!”
คำสั่งอันทรงอำนาจนี้ดังก้องไปทั่วโสตประสาทของทุกสรรพชีวิตในพระราชวัง
เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉินต้องการล้างบางอารยะแห่งหมีใหญ่ ร่างจักรกลขนาดมหึมาสีฟ้าขาวก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น ดวงตากลายเป็นสีแดงฉาน ก่อนจะก้าวเท้ามุ่งตรงไปทางเซียวเฉิน แต่ละก้าวที่เหยียบลงบนพื้นโลหะสีเงินเทา ทำให้พื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อยตามจังหวะก้าวนั้น
มันเดินมาอย่างช้า ๆ ด้วยฝีเท้าหนักแน่น ภายในท้องพระโรงอันเวิ้งว้างมีเพียงเสียงฝีเท้ากระทบพื้นโลหะกังวานก้อง
“ผู้ปฏิบัติการแห่งกฎสวรรค์งั้นรึ? แค่สิ่งมีชีวิตดึกดำบรรพ์อย่างเจ้า… คิดจะพิพากษาอารยะของข้าหรือ?”
เสียงโลหะเย็นเยียบเอ่ยขึ้นใกล้หูของเซียวเฉิน ขณะที่ดวงตาสีแดงฉานของจักรกลสีฟ้าขาวกวาดมองเซียวเฉินอย่างเย้ยหยัน
เซียวเฉินรู้สึกว่าอารยธรรมเทียนเต๋านั้นทรงพลังมาก เจ้าอิฐ (Ban Brick) น่าจะปกป้องเขาได้ เซียวเฉินเงยหน้ามองผู้นำแห่งอารยะแห่งหมีใหญ่ พลางพูดด้วยเสียงสั่นเครือควบคุมตัวเองไม่ได้
“ขะ…ข้าขอแนะนำให้พวกเจ้ามอบตัวซะเถอะ ไม่อย่างนั้น…ไม่อย่างนั้นข้าจะให้พวกเจ้าได้เห็นถึงพลังของระบบเทียนเต๋าเอง!”
“โอ้? เครื่องจักรสีเงินเทาตะกี้น่าสนใจดีนี่ เป็นเครื่องจักรอัจฉริยะสินะ ส่วนเจ้าหรือ? ข้าขอดูหน่อยว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน”
ศีรษะขนาดมหึมาของสิ่งมีชีวิตจักรกลสีฟ้าขาวโน้มลงมาใกล้เซียวเฉิน สีหน้าของเซียวเฉินซีดเผือด หายใจหอบถี่ แรงกดดันมหาศาลถาโถมมาจากหัวขนาดยักษ์ที่อยู่ตรงหน้า
นิ้วมือโลหะสีดำสองนิ้วหนีบตัวเซียวเฉินเอาไว้ ก่อนที่จักรกลจะค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง
เซียวเฉินรู้สึกได้ว่าร่างกายตัวเองแทบถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด
“สิ่งมีชีวิตสวมเสื้อผ้าดึกดำบรรพ์เช่นนี้ แถมร่างกายยังอ่อนแอปวกเปียก…นี่หรือคือผู้ปฏิบัติการแห่งกฎสวรรค์?”
“ปล่อยข้านะ! บานจวน (อิฐ)! รีบบอกข้ามาสิว่าต้องทำยังไง!”
เซียวเฉินรู้สึกว่าตัวเองอาจจะถูกบีบจนตายได้ทุกเมื่อ
“ตามกฎสวรรค์ เจ้าหน้าที่ฝึกหัดถูกโจมตี สามารถตอบโต้ได้ ผู้ช่วยอัจฉริยะได้บันทึกกระบวนการทำงานทั้งหมดไว้แล้ว”
ตอนนี้เซียวเฉินรู้สึกว่าเจ้าอิฐมันโง่สิ้นดี คิดได้ไงว่าเขาจะตอบโต้ได้จริง ๆ
**“เจ้าสัตว์ตัวกระจ้อย มีสองทางให้เจ้าเลือกว่าจะตายยังไง ทางแรก…ตอบคำถามข้าแล้วตายซะทันที
อีกทาง ข้าออกแบบวิธีตายไว้ให้เจ้า 9,999 แบบ เจ้าจะเลือกแบบใด หรือจะลองให้ครบทุกแบบก็ได้”**
สิ่งมีชีวิตจักรกลสีฟ้าขาวปล่อยนิ้วออก เซียวเฉินร่วงจากที่สูงลงมาสู่พื้น เสียงกระดูกหักดัง กร๊อบ พร้อมเสียงกรีดร้องลั่นของเซียวเฉิน ไม่รู้ว่ากระดูกหักไปกี่ท่อน
**“หลอกข้ามาตายแท้ ๆ สู้ตายตอนนี้ไปเลยยังจะดีกว่า
หรืออยากจะบอกว่า…ถ้าข้าตายแล้วจะได้กลับบ้านงั้นเรอะ?
ไปตายซะเถอะ ไอ้ระบบบ้า! ข้าพอกันที!”**
เซียวเฉินสบถใส่ผู้ช่วยอัจฉริยะไม่หยุด อยากจะฆ่ามันทิ้งเดี๋ยวนั้น บ่นไม่หยุดว่า ระบบบ้าบออะไรเนี่ย!
ผู้นำแห่งอารยธรรมหมียักษ์จ้องมองแสงสีฟ้าที่เปล่งออกมาจากตัวเซียวเฉิน ดวงตาแดงฉานกระพริบวาบไม่หยุด
“เจ้าตัวจิ๋วนี่น่าสนใจดีจริง ๆ ข้าสู้รบมาหลายร้อยปี ผนวกรวมดาวทั้งดวงไว้ได้สำเร็จ แล้วยังใช้เวลานับสิบปีข้ามกาแล็กซีมาเยือนดาวเคราะห์ดึกดำบรรพ์ดวงนี้…จะให้แค่คำพูดไม่กี่คำของเจ้าทำให้กองทัพข้าถอยงั้นหรือ?”
“บอกข้ามา เจ้าเครื่องจักรอัจฉริยะสีเงินเทาตัวนั้น เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่อารยธรรมพื้นเมืองของเจ้าพัฒนาขึ้นเอง หรือว่าไปได้มาจากอารยธรรมขั้นสูงอื่นกันแน่?”
ดวงตาแดงฉานของจักรกลสีฟ้าขาวกวาดมองไปรอบ ๆ พยายามหาตัวบานจวน (Ban Brick) แต่ด้วยเทคโนโลยีในระดับของมันแล้ว การจะค้นหาเจ้าอิฐที่หลบซ่อนอยู่แบบนั้นเป็นไปไม่ได้เลย
“ถ้าเจ้ามอบซากอารยธรรมขั้นสูงที่เจ้ารู้จักมาให้ข้า ข้าจะตั้งเจ้าให้เป็นราชาแห่งโลกพื้นเมืองนี้เอง”
สิ้นคำ ดวงตาแดงของจักรกลปล่อยลำแสงสีแดงออกมา เผาขาเซียวเฉินข้างหนึ่งจนทะลุเป็นรู เซียวเฉินเจ็บจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว
เซียวเฉินเริ่มคิดแล้วว่าเจ็บขนาดนี้ ผู้ช่วยอัจฉริยะไม่คิดจะช่วยอะไรบ้างหรือไง
“ผู้ช่วยอัจฉริยะ! ลุงอัจฉริยะ! ฆ่าเจ้าก้อนเหล็กนี่ทีได้มั้ย?”
“ผู้ฝึกหัดที่เคารพ ขณะนี้ผู้ช่วยอัจฉริยะมีเพียงฟังก์ชันรักษา ไม่ได้ติดตั้งโมดูลโจมตี หากต้องการกรุณาไปแลกรับและติดตั้งที่อวกาศเทียนเต๋า”
เสียงตอบกลับจากผู้ช่วยอัจฉริยะเย็นชาสุดขั้ว
“ถ้าข้าแลกรับได้ ข้ายังจะมาถามเจ้าอยู่มั้ย! ข้ากำลังจะตายอยู่แล้วนะ!”
เซียวเฉินมั่นใจเต็มร้อยแล้วว่าที่โง่ไม่ใช่ผู้ช่วยอัจฉริยะ…แต่เป็นตัวเขาเอง และไอ้ผู้ช่วยนี่ก็ไร้ประโยชน์สิ้นดี
“โปรดอย่ากังวล ผู้ฝึกหัด ท่านสามารถฟื้นคืนชีพได้หลังจากเสียชีวิต และจะไม่ตายจริง โปรดวางใจ ผู้ฝึกหัด”
เสียงของบานจวนตอบกลับมาอย่างเย็นชาไร้อารมณ์
“ไม่ตายจริงแล้วไงเล่า! แต่มันเจ็บนะเว้ย! ข้าจะบ้าตายอยู่แล้ว!”
เซียวเฉินแทบกรีดร้องออกมา เจ็บตัวขนาดนี้แต่กลับได้ผู้ช่วยสุดป่วยการมาอยู่ข้าง ๆ
ผู้นำแห่งอารยธรรมหมียักษ์มองดูเซียวเฉินที่นอนอยู่บนพื้น พูดคนเดียวพล่ามไม่หยุด มันเดาว่าเซียวเฉินกำลังสื่อสารอะไรบางอย่างกับเครื่องจักรสีเงินขาวนั่นอยู่ แต่ตัวมันไม่สามารถถอดรหัสข้อความได้เลย
“ผู้ปฏิบัติการแห่งกฎสวรรค์อย่างนั้นรึ? เสียงกระดูกแตกน่าจะไพเราะดีนะ”
ปลายเท้าโลหะของผู้นำหมียักษ์ค่อย ๆ เหยียบลงบนหน้าอกเซียวเฉิน เสียงกระดูกแตกดัง กร๊อบ! เลือดไหลทะลักออกมาจากปากเซียวเฉินทันที
เซียวเฉินตัดสินใจยอมแพ้ เลิกดื้อดึงต่อไปแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อต่อสู้แทนระบบกฎสวรรค์บ้าบอนี่อีก เผื่อว่าถ้าอารยธรรมหมีใหญ่สงสารขึ้นมา อาจจะปล่อยเขาไปก็ได้
“ท่านครับ! ข้าแค่ตัวกระจอก ๆ คนหนึ่งเอง ได้ระบบงี่เง่ามาขัดขวางท่านเท่านั้นเอง ข้ารู้แค่นี้จริง ๆ ขอชีวิตด้วยเถอะ!”
“ระบบเทียนเต๋างั้นรึ? ก็แค่หลอกเล่นเป็นเทพเป็นผีเท่านั้นเอง!”
ผู้นำเผ่าหมียักษ์ยืดร่างโลหะขนาดมหึมาตรงขึ้น เซียวเฉินดูเล็กเท่าลูกแมวเมื่ออยู่ข้าง ๆ ร่างนั้น เซียวเฉินพยายามขยับตัวหนีจนทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทาง เขากลัวจริง ๆ ว่าถ้าอีกฝ่ายเผลอเหยียบเขาเข้าทีจะตายแหลกไปเลย
“ตรวจพบสัญญาณชีพของผู้ฝึกหัดกำลังหายไป ต้องการร้องขอความช่วยเหลือหรือไม่?”
เสียงจักรกลเย็นเยียบของบานจวน (Ban Brick) ดังขึ้น ราวกับเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เซียวเฉินมีความหวังอีกครั้ง ดวงตาเขาเป็นประกายทันที
“ร้องขอสิ! ขอความช่วยเหลือเลย! รีบมาฆ่าก้อนเหล็กพวกนี้ซะทีเถอะ!”
ในที่สุด เมื่อใกล้ตาย บานจวนก็ตัดสินใจลงมือ เซียวเฉินรู้สึกเหมือนบานจวนกลายเป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดใหม่ของเขาเลยทีเดียว
“ร้องขอการสนับสนุนจากระบบเทียนเต๋า จับคู่กับระบบต่อสู้ เครื่องจักรต่อสู้ระดับเงาจะมาถึงภายใน 5 วินาที”
เสียงจักรกลของบานจวนในตอนนี้ สำหรับเซียวเฉินแล้ว มันไพเราะยิ่งกว่าบทเพลงสวรรค์
“รีบฆ่าข้าเลยเจ้าก้อนเหล็ก! ฆ่าข้าเร็วเข้า!”
เซียวเฉินไอเป็นเลือดพลางยั่วยุผู้นำอารยธรรมหมียักษ์ให้รีบจัดการเขา จะได้กลับมาล้างแค้นหลังฟื้นคืนชีพ
“ได้ตามที่เจ้าต้องการ!”
ฝ่าเท้าเหล็กขนาดมหึมาของจักรกลสีฟ้าขาวกระทืบลงมาเต็มแรง เสียงแตกกระจายราวกับแตงโมถูกทุบ เซียวเฉินกลายเป็นกองเนื้อเละบนพื้นในทันที
สิ่งมีชีวิตคล้ายปลาดาวที่นอนอยู่บนพื้นยังคงสั่นไม่หยุด
เซียวเฉินรู้สึกถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสถาโถมเข้าใส่ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะดับวูบลง
เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็กลับมายังพื้นที่ระบบเทียนเต๋าของตนเอง มีบานจวนลอยอยู่ข้าง ๆ เปล่งแสงสีฟ้าอ่อน
“ผู้ฝึกหัดสามารถปฏิบัติภารกิจต่อได้ เครื่องจักรต่อสู้ระดับเงามาถึงแล้ว ผู้ฝึกหัดต้องการดำเนินการภารกิจต่อหรือไม่?”
“ต่อสิ จะไม่ต่อได้ไง แย่สุดก็ตายอีกรอบแค่นั้นแหละ”
เมื่อรู้ว่าตายได้แล้วยังฟื้นได้ เซียวเฉินก็ฮึกเหิมเต็มที่ ตั้งใจกลับไปทวงคืนศักดิ์ศรี
“ข้ากลับมาแล้ว!”
บานจวนเหนือศีรษะเซียวเฉินเปล่งแสงสีเขียว ส่วนเครื่องจักรต่อสู้เงาดำทะมึนก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในท้องพระโรง
“เจ้ามันไม่ได้เรื่องจริง ๆ ไอ้ก้อนอิฐโง่!”
เซียวเฉินมองบานจวนด้วยความหงุดหงิด อยากจะฟาดมันสักที
“โปรดอย่าใส่ใจรายละเอียดปลีกย่อยเหล่านี้เลย ผู้ฝึกหัด โปรดพักผ่อนให้เพียงพอ”
เสียงจักรกลของบานจวนยังคงราบเรียบไร้อารมณ์เช่นเดิม
“พักผ่อนบ้าบออะไรล่ะ! มองดูพื้นสิ เลือดยังไม่ทันแห้งเลย จะพักตรงไหนกัน!”
เซียวเฉินมองคราบเลือดบนพื้น ก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบในอกขึ้นมาอีกระลอก
